عصب کشی دندان یا درمان ریشه دندان یا روت کانال تراپی یا همان RCT از شایعترین درمان های دندانپزشکی می باشد. دندان درد ممکن است خیلی بی موقع برای هرکسی پیش آید. که در این صورت شخص معمولا جهت تسکین درد دندان، سراغ خرید مسکن درد دندان و یا استفاده از اسپری های دندانپزشکی و یا دهانشویه های ضدعفونی کننده می روند.
درد شدید دندان معمولا بعلت دندان پوسیده ای است که به عصب رسیده. یعنی پوسیدگی به عصب دندان خیلی نزدیک شده است که شاید اگر به موقع پوسیدگی دندان برداشته و دندان ترمیم می شد با هزینه و زحمت کمتری انجام می شد.
هنگام عصبکِشی، دندانپزشک بعد از برداشتن پوسیدگی ها به کانالهایی که داخل ریشه دندان قرار دارند، دسترسی پیدا میکند. ابتدا پالپوتومی صورت میگیرد، یعنی با سوراخ کردن سقف پالپ و جاری شدن خون، فشار داخل پالپ کاهش پیدا کرده و درد کم میشود. (تعداد کانالها بستگی به دندان دارد؛ مثلاً دندان نیش تککاناله است ولی دندان آسیا سه یا چهار کانال دارد.)
کاری که دندان پزشک انجام میدهد، این است که جلوی این روند را قبل از اتفاق افتادن بگیرد. یا اینکه بعد از اتفاق افتادن، آن را درمان کند. این کار با خارج کردن محتویات کانال ریشه و تمیز کردن آنها، شکل دادن کانالهای ریشه به نحوی که مواد دارویی شستشو دهنده تا انتهای کانالها برسد و در آخر با پرکردن کانالهای ریشه طوریکه کاملاً بسته شوند و امکان عبور میکروبها و محصولاتشان از مسیر آنها کاهش یابد، انجام میشود.
در عصبکشی این مواد بهطور کامل برداشته و تخلیه میشوند و سپس تمیز میشوند و آنگاه به وسیله یک سوهان کوچک، شکلدهی و با محلول شستوشو، عفونتزدایی میشوند. همچنین پس از قرار دادن میلهای بسیار نازک بنام گوتا که جنس پلاستیکی دارد در داخل پالپ، عاج دندان را با مادهای (مثل آمالگام) که با مواد دیگر (مثل غذاها) واکنش نمیدهد پر میکنند. بعد از این عمل، دندان میمیرد و اگر بعد از این، دندان عفونی شود باید تحت درمان ریشه (عصبکشی) مجدد یا عمل جراحی انتهای ریشه قرار گیرد.
اگر چه گاهی اعمال مذکور در بیش از یک جلسه درمانی انجام میشود، اما زیاد بودن فاصلهٔ زمانی بین تخلیه مواد عفونی و پر کردن دندان شانس عفونتهای بعدی را بالا میبرد.
عصب کشی یعنی، برداشتن بافت عصبی و عروقی یک دندان و جایگزین کردن آن به وسیله موادی که بدن با آن سازگار یا به عبارتی Biocompatible باشد.
در این عمل عصب از داخل کانال ریشه بیرون کشیده می شود که می توان به آن عصب کِشی گفت. گاهی هم به وسیله مواد شیمیایی عصب داخل کانال کشته می شود و یا به عبارتی فلج می شود پس می توان واژه عصب کُشی را نیز به آن اطلاق کرد. پس هر دو واژه صحیح است ولی اصطلاح علمی آن درمان ریشه است.